Dup Dap Dup Dap

Salam Jumaat. Salam Satu Malaysia.

Sebenarnya hari ni cuti sebab esok public holiday tapi biasa lah aku kan rajin so aku datang ke pejabat jugak hari ni. Cewaaah pejabat. Kau ado?

Sampai je sini aku terdengar suara lelaki tengah on the phone. Aku curi-curi dengar lah apa benda dia cakap. Rupanya dia bos baru untuk workover. Hm workover tu nama team aku dekat department ni lah sayang oii.

Aku terdengar dia cakap "Kenapa awak tak kasi tahu saya yang hari ni cuti habis satu pejabat kosong" blablablabla~ Mungkin dia called dia punya secretary kot.... Kot lah. Haha

Dengan wajah slumber aku duduk jela dekat tempat aku macam biasa. Lepas tu dia datang dekat aku dan tanya "awak workover jugak ke?" Aku jawab jela ye. Lepas tu dia explain lah dia tak tahu hari ni cuti apa semua. Aku dah tahu dah tapi takkan aku nak cakap dekat dia aku dah tahu kan? So aku dengar angguk-angguk geleng-geleng jela poyo-poyo baru tahu.

Dalam hati nak gelak sebenarnya bila bos punya semangat datang hari pertama tapi pejabat kosong tak ada orang. Kah kah kah jahatnya aku.

Sekarang ni tahu tak kenapa aku update blog ni? Sebab bos ada lah so aku buat-buat busy. Asal dia dengar bunyi keyboard ni sudah lah. Muahahahahahaha

Menghitung Hari.

Assalamualaikum.

Tengok tajuk lain macam je en... Lek lek tak cakap pasal mati pun. Tak. Tak. Betul tak cakap.

Sebenarnya aku dah penat nak kerja. Semua orang ingat kerja aku ni senang. Gaji banyak. Eh hello, tak semestinya gaji banyak kerja senang. Hari-hari nak tercabut kepala otak aku ni fikir pasal kerja. Nama je kerja office tapi waktu nya? Kalau banyak kerja sama je balik lambat jugak. Sabtu ahad pun aku datang jugak. Dah macam bangla.

Memang lah boleh claim balik duit overtime apa semua. Memang lah masyuk. Tapi penat. Letih. Tak ada erti kerja office. Tapi dah ni kerja aku, nak buat macam mana kan. Syukur lah dapat kerja sini dengan benafit apa semua cukup.

Company memang tak pernah paksa buat overtime tapi kalau tak buat, sama je hari-hari makin menimbun lah kerja aku kan. Kerja semalam + kerja hari ni = kerja selamanya. Haaa nak mampus?

Terfikir kalau aku kahwin kan senang. Tak payah kerja. Biar laki aku je kerja tonggang terbalik tertonggek tonggek cari duit untuk aku. Aku nak goyang kaki je. Kan senang hidup. Kan kan? Haha

Cepat lah masuk meminang. Cepat lah menikah. Cepat lah cepat lah. Hahaha

Bau menusuk ke kalbu~

Paling cilaka bila balik rumah belum sempat buat apa-apa dah kena jerit "basuh kaki dulu!!!!!!!"

Haha nak tahu sebab apa? Sebab kaki aku ni bila pakai kasut yang berkenaan, memang bau dia pehh pehh pehh menusuk ke kalbu macam Adnan sempit racing tak jumpa tempat u turn gitu. Padu je bau dia. Kalau rasa nak buat minyak dagu ke nasi kangkang ke lupakan jela. Baik ambil bau kaki aku ni lagi mujarab orang tergila-gila baq ang.

Kawan atau Lawan?

Assalamualaikum.

Apa maksud kawan dan apa maksud lawan? Kadang-kadang tak dapat nak bezakan mana satu kawan dan mana satu lawan. Mungkin sebab zaman sekarang ni terlampau ramai kawan yang menjadi lawan. Kawan makan kawan. Kawan tikam belakang kawan. Semuanya kawan.

Sebenarnya senang kita nak bezakan mana kawan dan mana lawan.

Orang yang macam lalang yang  sangat mudah ditiup angin untuk bergerak ke sana sini itu lah paling tak layak digelar kawan. Depan kita, dia macam ni. Depan orang, dia macam tu. Dan paling sakit hati bila kawan sendiri buat kawan-kawan bergaduh antara satu sama lain. Itulah kawan yang paling paling paling paling kurap pernah aku ada.

Senang cakap "ala kawan dengan sahabat memang lah beza"

Mangkuk mana yang suka cakap macam ni? Meh aku siku dia sekali. Zaman sekarang ni ada lagi ke yang panggil sahabat? "tu siapa?" "oh itu sahabat aku" Ada? Ada? Tak ada kan? So kita sebut apa yang kita sebut jela biar senang faham.

Aku ada raaaaaamai kawan. Sangat ramai. Tapi aku ada sorang je kawan karib. Dari kecik sampai lah sekarang, Alhamdulillah kami masih bersama. Walaupun pernah lost contact, pernah sentap menyentap, pernah sakit hati, pernah gurau kasar, pernah cuba dianiaya, kami masih tetap macam ni.

Mana-mana aku pergi, apa-apa aku nak beli, mesti aku teringat dia dulu daripada kawan-kawan yang lain.

Dia lah yang ada masa aku senang. Dia juga yang ada masa aku susah. Dia tak pernah cuba untuk lari dari tolong aku. Walau apa pun dia tetap akan cuba tolong. Walaupun benda benda bodoh yang orang lain pun malas nak layan.

Ada juga yang tanya "eh dia ni dengan orang lain macam diam je tapi dengan kau sewel pulak" Haaaaa itu lah maknanya serasi. Kau ada? Sekarang nampak tak apa beza kawan dan apa beza lawan?

Kawan: Dia lain bila dengan kita sebab dia lebih serasi dengan kita.
Lawan: Dia lain dengan kita dan lain dengan orang lain sebab dia talam dua muka.

Haaaa senang kan aku describe?

Lawak sikit... Sikit jela... Tapi tetap lawak

Assalamualaikum.

Hari ni ada satu benda ajaib berlaku. Nak tahu apa benda? jeng jeng jeng...

Benda ni lawak bagi aku. Bagi aku lah. Bagi kau, aku tak tahu sebab aku bukan kau dan kau bukan aku. #eh? Hahaha main hashtag pulak kat sini. Biasalah budak-budak twitter.. Kau ada? Kalau tak ada, duduk diam-diam. Kalau ada pun duduk diam-diam jugak sebab ini blog aku bukan blog kau so jangan nak terkinja-kinja sangat ye.

*buat muka garang*

Haaaaa nampak kakyong garang macam mana? Nampak? Nampak? Kalau tak nampak memang pelik lah macam mana kau boleh baca sampai sini dah en sebab aku bukan buat audio post punssss. Gitu. Haha

Okay lah kita serius.

Macam ni... Semalam "Iwhatsapp aku. Hari ni pun dia whatsapp aku. Dia minta maaf lah. Mengaku dosa dia lah. blablablabla.... Aku agak musykil. Dia yang selama ni hati keras macam batu-bata baling dekat jalan tar pun tak pecah tiba-tiba minta maaf? Persoalannya adalah, adakah dia ikhlas?

Bukan nak buruk sangka tapi aku saaaangat curiga. Mungkin sebab dia dah nak exam? Atau mungkin dia betul-betul nak berbaik? Atau mungkin dia saja-saja? Atau mungkin apa-apa kemungkinan... whatever *tangan dibahu mata keatas*

Tapi kelakar. Sebab dalam minta maaf tu ada juga terselit ego dia taknak kalah dengan aku. Ada salah yang dia admit dan ada salah yang dia langsung taknak mengalah dan mengaku dia salah. Haaa nampak tak kat situ?

Jadi aku memang confused gilaaaa.

Dan kelakar. Sebab selama ni ego dia tinggi mengalahkan klcc lepas tu tiba-tiba rebah/roboh/hancur/lebur/tumbang segala benda dalam sekelip mata. Like..... FUYOHHHHH!!!! Hahahahaha

Berbangga

Kadang hati bertanya, adakah aku kuat untuk jalani hidup yang penuh dengan cabaran ini. Diam tak diam, dah dua tahun aku hidup sendiri. Tanpa ibu. Tanpa ayah. Tanpa abang. Tanpa kakak. Dan tanpa adik-adik.

Tipu lah kalau kata tak rindu. Tak sedih. Tapi mungkin aku kuat, sebab tu aku masih bertahan dan in sha Allah akan terus bertahan sampai bila-bila.

Tapi kadang-kadang aku rasa dunia ni tak adil.

Dari kecil sampai besar kami adik-beradik terpaksa hidup berdikari. Terpaksa berpecah/berpisah sesama sendiri. Sekejap pergi dekat nenek. Sekejap pergi dekat wan. Itu pun sebab dorang masih ada. Dan dorang sanggup tolong mak bapak aku yang sentiasa sibuk dengan hal sendiri.

Walaupun dorang sakit hati dengan anak-anak dorang, dorang tetap tolong anak-anak dorang untuk menjaga kami adik-beradik. Tapi itu dulu. Masa kami kecil :)

Sekarang semua dah berubah. Tak kira berapa pun umur kami, dah kena fikir untuk cari duit sendiri. Mana untuk makan. Mana untuk pakai. Mana untuk sekolah. Mana untuk kerja. Semua sendiri. Kadang-kadang memang rasa nak mengeluh panjang. Tapi untuk apa? Bukan boleh ubah apa-apa pun kan?

Kadang terfikir "kenapa keluarga aku tak macam orang lain? Kenapa nasib aku tak macam orang lain? Kenapa mak bapak dia macam tu tapi mak bapak aku macam ni?" Tapi bila fikir panjang, inilah takdir kami semua. Allah dah atur jalan untuk kami sekeluarga.

Tapi aku bangga. Aku bangga sangat dengan diri aku dan keluarga aku. Macam mana sedih pun kami, kami tak pernah untuk tidak senyum. Kami sentiasa ceria. Itulah ubat untuk segala duka yang ada. Untuk melupakan masalah yang ada walaupun hanya sementara.

Bukan

Tak terfikir pun nak kasi link blog ni dekat sesiapa. Biarlah sekadar jadi tempat luahan rasa. Tanpa perlu dinilai oleh sesiapa. Asalkan aku puas. Aku tak pedulikan sesiapa. Aku dengan hidup aku. Aku bukan hidup untuk puaskan hati sesiapa. Bukan.

Takut

Assalamualaikum.

Kadang-kadang takut nak "keluar" kan diri ni. Takut nak buat apa-apa. Takut. Takut sangat. Sebab zaman sekarang ni susah nak jumpa orang yang betul-betul baik hati. Terlampau ramai orang yang iri hati. Penuh hasrat dengki. Hanya tahu mencari salah silap orang lain. Sekelip mata boleh nilai orang lain sesuka hati. Macam mana nak hidup kalau asyik dihantui orang-orang macam ni? Apa kita buat semua dia nak stalk lepas tu dia judge suka hati dia. Ikut dan dia je. Tapi yang tak adilnya, dia boleh judge orang tapi bila orang judge dia, dia meroyan macam laki mati bini. Macam mana?